Filmy, do których wracamy: Szymon Radzewicz Constantine Ten film dostał zdecydowanie zbyt mało miłości, gdy pojawił się w kinach. Obraz z Keanu Reevesem wzniósł się na skrzydłach cherubina wysoko ponad przeciętność thrillerów akcji. To jeden z najlepszych tytułów z wątkami aniołów i demonów, jaki można zobaczyć. Muzyka idealnie się łączy z elementem, który zasługuje na specjalne wyróżnienie - zdjęciami. Ujęcia w tym filmie, zwłaszcza te w zamkniętych pomieszczeniach, są KA-PI-TAL-NE. No i ta rola Szatana. Zdecydowanie jedna z najciekawszych wizji upadłego anioła, jaka pojawia się w kinie. Świetne, świetne widowisko, które również dzisiaj ogląda się niesamowicie przyjemnie. Zwłaszcza, jeśli uważacie, że jest coś kręcącego w odwiecznym konflikcie dobra ze złem, z człowiekiem w samym środku biblijnego tajfunu. Constantine widziałem już ponad pięć razy, co jak na mnie - osobę, która zazwyczaj nie wraca do raz obejrzanego filmu czy raz przeczytanej książki - jest wynikiem ponad wszelką skalę i punktację. Piotr Grabiec Zakochany bez pamięci Najpiękniejsza opowieść o miłości w historii kina, w dodatku z bardzo cwanie dobranym polskim tytułem. Głównym motywem jest działalność firmy, która świadczy usługi wymazywania z pamięci nieudanych związków. Eternal Sunshine of the Spotless Mind - bo taki tytuł nosi film w oryginale, a jest to część wiersza Aleksandra Pope’a - zaskakuje nie tylko zwrotami akcji i zwariowaną fabułą, ale też wyrazistą chemią pomiędzy dwojgiem głównych bohaterów. Joel i Clem są niesamowicie sympatyczni, ale też pełni ludzkich przywar, przez co łatwo się z nimi utożsamić. Jim Carrey, kojarzący się głównie z komediowymi rolami, jako Joel po raz kolejny udowodnił, że jest wspaniałym aktorem. Kate Winslet w roli zakręconej Clementine jest nie mniej fascynująca. Star Wars Naprawdę muszę tłumaczyć? Magia odległej galaktyki porwała mnie bez reszty dwie dekady temu i trzyma do dziś. Najwspanialszą filmową sagę w historii, która odmieniła świat kinematografii, oglądałem jako dzieciak non-stop. Kwestie bohaterów znam na pamięć i korzystam z każdej okazji, by przysiąść przy każdym ekranie, na którym chociaż kątem oka wychwycę znajomy kadr. Współcześnie wydawane przez Disneya kolejne filmy z cyklu oglądam po kilka razy w kinie, a potem czekam na wydania na płytach Blu-ray i w serwisach VOD. SLC Punk! Trzecim tytułem, do którego regularnie wracam, jest SLC Punk! Komediowa opowieść o punkach żyjących w latach 80. w Salt Lake City bawi tak samo, jak przy pierwszym seansie. Najlepiej ogląda się ten film w gronie znajomych lubiących cięższe muzyczne brzmienia ze względu - między innymi - na fantastyczny soundtrack. W filmie znalazła się jednak gorzka nuta. Wbrew temu, co można byłoby się spodziewać, nie gloryfiukuje on anarchistycznego stylu życia i korzystania bez umiaru z używek. Konrad Chwast Człowiek z księżyca To bez dwóch zdań mój ulubiony film. Wracałbym do niego częściej, gdyby nie to, że znam go niemalże na pamięć. A i tak zdarza mi się wzruszyć w trakcie ostatniej sceny. Człowiek z księżyca to film biograficzny, którego centralną postacią jest Andy Kaufman – komik, aktor, nietypowy i bardzo złożony artysta. Reżyser, Milos Forman, powyciągał ciekawe i znaczące fragmenty z jego życia i splótł je w wyjątkowo interesującą historię. W głównego bohatera wcielił się Jim Carrey i była to dla niego bardzo, bardzo znacząca rola. Nie wierzycie? Na Netfliksie możecie zobaczyć niesamowity dokument, który opowiada o procesie powstawania filmu i tego, jak bardzo komediowy aktor wczuwał się w swojego bohatera. Niesamowite. Big Lebowski Wracam do tego filmu, chociaż nie bawi mnie tak jak kiedyś. Ma jednak w sobie pewien urok, absurdalny humor, który swoją bezpretensjonalnością ciągle mnie zaskakuje. Jest to chyba pierwszy film braci Coen, który widziałem w życiu i do dzisiaj pamiętam, jakie wrażenie zrobiła na mnie ta historia o podstarzałym hipisie. Do dzisiaj, gdy widzę na ekranie Jeffa Bridgesa czy Johna Goodmana, to moje skojarzenia od razu zmierzają do Jeffa Lebowskiego i Waltera Sobchaka. A obsada jest naprawdę wybitna, pojawia się między innymi John Turturro, Julianne Moore, Steve Buscemi. Jeśli macie ochotę na ostry humor i luzacką świetną zabawę, to koniecznie zobaczcie Biga Lebowskiego, nawet jeśli już któryś raz. Joanna Tracewicz Pół żartem, pół serio Uwielbiam ten film, mogłabym oglądać go na okrągło. Pół żartem, pół serio to doskonałe role Jacka Lemmona i Tony’ego Curtisa, zabawna intryga oraz świetna Marilyn Monroe jako Sugar, śpiewająca jeden ze swoich słodkich kawałków I Wanna Be Loved By You. Mamy tu kino muzyczne i gangsterskie skąpane w komediowym sosie ze szczyptą romansu. Niektórzy lubią, jak jest gorąco. Ja lubię, a ten film zdecydowanie nie studzi emocji, a finałową scenę zaliczam do jednych z najlepszych, jakie kiedykolwiek widziałam. Mistrzostwo świata, no i te łydki Curtisa w pończochach. Skazani na Shawshank Skazani na Shawshank od lat jest na pierwszym miejscu wśród filmów ocenianych na Filmwebie oraz IMDb. Nie wiem, co jest w tym filmie takiego, że to właśnie on święci tak długo triumfy na podium - chyba zagrały tu ze sobą wszystkie elementy. Jest coś w tej ekranizacji powieści Kinga magicznego, jest jakaś tęsknota za wolnością, za sprawiedliwością, za pozwoleniem na bycie innym niż wszyscy. Obsada też robi swoje: Tim Robbins i Morgan Freeman są w swoich rolach fenomenalni. Lubię wracać do tego filmu i jeszcze raz przeżywać te same emocje, zawsze - nieco dziecinnie - mając nadzieję, że bohaterom uda się uniknąć złych wyborów. Lekarstwo na miłość Rewelacyjna historia oparta o powieść Joanny Chmielewskiej o tytule Klin. Główną bohaterką Lekarstwa na miłość jest Joanna (w tej roli fenomenalna Kalina Jędrusik), która jest zakochana w Januszu. Mężczyzna nie poświęca jej uwagi, ale Joanna nie nadaje za wygraną. W wyniku pomyłki telefonicznej kontaktuje się z obcym mężczyzną i umawia z nim na spotkanie. Wkrótce kobieta będzie przekonana, że trafiła na trop szajki a nowo poznany facet jest ich szefem. Rewelacyjny humor, który bawi do łez i znakomite dialogi czynią z tego filmu jedną z najlepszych polskich komedii, do których chce się wracać. Jędrzej Rakoczy Władca Pierścieni Jedna z tych serii, której nie trzeba nikomu przedstawiać. Peter Jackson swoją ekranizacją cyklu Tolkiena wyznaczył zupełnie nowe kinowe standardy. Obojętnie, ile razy ogląda się te filmy, za każdym razem wrażenie jest takie samo. Perfekcja techniczna, genialna muzyka i niesamowity sposób przedstawienia historii sprawiają, że nawet 15 lat po premierze Powrotu Króla ludzie wciąż oglądają Władcę Pierścieni z wypiekami na twarzy. Żadnego innego tytułu nie widziałem więcej razy niż Drużyny Pierścienia, a do całej trylogii wracam chętniej niż do jakiejkolwiek rozrywki. O każdej porze dnia i nocy jestem w stanie zacytować dowolny fragment tego nieśmiertelnego klasyku. Amadeusz Moje pierwsze wspomnienie z tym filmem to zapowiedź telewizyjna, którą obejrzałem jako kilkuletni chłopiec. Wówczas widok zamaskowanej postaci w czerni był jedną z najbardziej przerażających rzeczy, jakie mogłem sobie wyobrazić. Gdy już jako starszy widz zobaczyłem film Milosa Formana, byłem zachwycony. Rywalizacja pomiędzy genialnym prostaczkiem, jakim był Mozart, a wytwornym przeciętniakiem Salierim, jest jedną z najlepszych relacji, jakie miałem przyjemność oglądać na ekranie. Zasługa w tym znakomitej gry Abrahama i Hulce’a, opartej nie tyle na słowach i reakcjach, co spojrzeniach i mimice. Scena, w której tytułowy kompozytor poznaje cesarza i jego artystyczną świtę, uważam za prawdziwą perełkę tego majstersztyku. Urodzony 4 lipca Nie jestem w stanie przypomnieć sobie, by jakikolwiek film po pierwszym seansie zrobił na mnie większe wrażenie. Jako nastolatek czekałem do późnej nocy, by obejrzeć go w telewizji. Emisję i tak opóźniono z powodu transmisji politycznych, ale mógłbym czekać nawet do następnego wieczora. W drugiej części tzw. wietnamskiej trylogii Oliver Stone ukazuje dramat młodego Rona Kovica, dumnego patrioty, który w czasie wojny zostaje sparaliżowany. Po powrocie do domu nie może dogadać się z rodziną i znaleźć własnego miejsca. To, co najbardziej do mnie trafiło, to porównanie grupy przyjaciół głównego bohatera z dwóch różnych okresów. Normalni amerykańscy nastolatkowie z lat 60. mają wybór: jechać do Wietnamu i w najlepszym wypadku wrócić jako ludzkie wraki, albo zostać i próbować zrobić karierę z łatką tchórzy. Do tego rewelacyjny zabieg z koloryzowaniem kadrów w snach i scenach wojennych. Tomasz Gardziński Jurassic Park Pierwszy raz obejrzałem ten film jako pięcioletni podrostek na kasecie VHS kupionej w Austrii. W wersji z niemieckim dubbingiem. Zupełnie nie przeszkadzało mi jednak, że z wypowiadanych przez aktorów słów rozumiem, co najwyżej Ja i Nein. I tak bawiłem się wyśmienicie. To najlepsze potwierdzenie niezwykłej magii filmu Stevena Spielberga. Praktycznych efektów specjalnych, które wciąż robią olbrzymie wrażenie, doskonałego wyczucia dramaturgicznego i niezwykłości dinozaurów. Oczywiście, przy kolejnych seansach już w oryginale dostrzegłem inne mocne strony Jurassic Park. Świetną grę aktorów obecnie kultowych jak Samuel L. Jackson, Laura Dern, Sam Neill i Jeff Goldblum. Zaskakująco nieirytujących dziecięcych bohaterów. A także filozoficzną podstawę związaną z teorią chaosu. Zagubiona autostrada Zagubiona autostrada to jeden z najdziwniejszych filmów w repertuarze Davida Lyncha, ale w przypadku amerykańskiego reżysera to zdecydowanie nie minus. Zagubiona autostrada opowiada historię, której właściwie nie sposób streścić, nie narażając się na spoilery i interpretacje. Bo jaka relacja łączy właściwie Freda Madisona z jego żoną Renee? Mordercy i ofiary? Rogacza i femme fatale? A może oboje są niewinni? I kim jest przerażający Tajemniczy mężczyzna? Niektóre filmy, jak choćby Memento Nolana, skrywają tajemnicę do skończenia pierwszego seansu. Pytania skonstruowane przez Lyncha są znacznie bardziej skomplikowane, odpowiedzi zaś niepewne. Końcowy efekt zapiera dech w piersiach. Zwłaszcza w połączeniu ze ścieżką dźwiękową, na której znaleźli się David Bowie, Marilyn Manson czy Rammstein. Indiana Jones i ostatnia krucjata Każdy ma swoją ulubioną część Indiany Jonesa i każdy ma dobre powody, by wskazać dlaczego właśnie tą (może poza nielicznymi fanami Królestwa Kryształowej Czaszki). Ja wybieram Indianę Jonesa i ostatnią krucjatę z wielu powodów. Przede wszystkim ze względu na fantastyczną chemię między Harrisonem Fordem a Seanem Connery. Szkocki aktor doskonale bawi się w roli ojca Indy’ego i widać to w niemal każdym kadrze. Ostatnia krucjata to najbardziej zabawna ze wszystkich części serii, ale podejmuje też jak najbardziej poważne tematy. Spielberg, Lucas i Ford w doskonały sposób zakończyli trylogię zainspirowaną starymi westernami i wczesnym kinem przygodowym. Czterech bohaterów odjeżdża na koniach w stronę zachodzącego słońca, wchodzi klasyczny motyw muzyczny, a ja mógłbym oglądać tę scenę setki razy. Maciej Gajewski Interstellar Wracam właściwie do większości filmów Christophera Nolana, którego jestem zadeklarowanym fanem. Słyszałem krytykę Interstellar, jednak jej nie rozumiem. Dla mnie jest to film absolutnie doskonały. Zarówno pod względem technicznym (zdjęcia, muzyka, dźwięk), jak i merytorycznym. Scenariusz, budowanie akcji, tempo, granie na emocjach, genialnie zagrane postacie… Interstellar to w mojej subiektywnie ocenie najlepszy film, jaki kiedykolwiek widziałem ze zbioru tych, które miałem okazję po raz pierwszy widzieć w kinie. Gdybym miał zostać na bezludnej wyspie z jedną tylko płytą Blu-ray, wybrałbym bez wahania to przepiękne dzieło z gatunku science-fiction. Wyścig Ten film pomógł mi zrozumieć co jest fajnego w Formule 1. Nie tylko za sprawą niesamowicie dobrych zdjęć i muzyki. Przede wszystkim dzięki opowiadanej przez niego i inspirowanej faktami historii. Wyścig od Rona Howarda opowiada o rywalizacji dwóch wyjątkowo zdeterminowanych kierowców: Jamesa Hunta i Nikiego Laudy. Cytując jednego z nich: nie spodziewajcie się normalności u ludzi, którzy trudnią się ryzykowaniem życia jeżdżąc w kółko. Ten niesamowity film pozwala nam przeniknąć w umysły tych szaleńców i znaleźć w ich obłąkaniu metodę. Wyścig trzyma w napięciu od początku do samego końca. I przyprawia o ciarki niezmiennie z każdym seansem. Anna Nicz Znachor Serio. Nie jestem w stanie określić, choćby w przybliżeniu, ile razy widziałam ten film. Często nie z własnej inicjatywy - po prostu ktoś inny podczas świątecznych seansów w rodzinnym domu zarządzał pilotem do telewizora. Historia napisana przez Dołęgę-Mostowicza, przeniesiona na ekran przez Jerzego Hoffmana, jest jedną z najbardziej wzruszających jakie znam. A do tego akcja, pościgi… nie, to nie tu. Jeszcze raz - akcja, napięcie, zabronione uczucia. Czasem nie wymagam od kina więcej, niż tych kilku elementów składowych, które znajduję właśnie w Znachorze. Mulholland Drive To dziwne, że nawet po wielu odtworzeniach, łapię się na tym, że nie pamiętam wszystkich scen, sytuacji, a nawet nazwisk. Chyba zawsze miałam słabą pamięć do szczegółów. Tym bardziej lubię wracać do Mulholland Drive - wszak tyle tam poukrywanych elementów i znaczeń. Oprócz fabuły, jest to pięknie zrobiony film, na który po prostu przyjemnie jest patrzeć. I słuchać, zwłaszcza w przejmującej scenie z Rebecą Del Rio śpiewającą Llorando. Harry Potter i Kamień Filozoficzny Jest wiele filmów opartych na literaturze, które mogłabym oglądać wiele razy, chociażby wspomniana w tym zestawieniu trylogia Władcy Pierścieni. Spośród tych obrazów faworytem jest jednak Harry Potter i Kamień Filozoficzny. Pamiętam, że pierwsza lektura, jeszcze w szkole podstawowej, wywarła na mnie olbrzymie wrażenie. Kinowa wersja oddała klimat i moje wyobrażenie poszczególnych postaci w sposób niemalże idealny. Od premiery filmu minęło już kilkanaście lat, a to poczucie nadal nie mija.

Nie bez powodu na liście najpopularniejszych produkcji dostępnych na CDA Premium znajduje się film wyróżniony wygranymi trzema Oskarami, a chodzi oczywiście o "Green Book". Film jest historią drobnego cwaniaczka z Bronksu, który zostaje szoferem ekstrawaganckiego muzyka z wyższych sfer.

^{Dobry film akcji czy też sensacyjny musi mieć kilka cech. Przede wszystkim odpowiednie tempo, wciągającą intrygę i charyzmatycznego bohatera. Tak naprawdę wybuchy i sceny walk schodzą na dalszy plan. Jest sporo filmów akcji, które zasługują na miano dobrych, ale już zdecydowanie mniej na miano tych najlepszych. Poniżej znajdziecie je wszystkie. Jeśli komuś się wydaje, że filmy akcji to tylko strzelanki, bijatyki i wybuchy jest w błędzie. Oczywiście stanowią ważny element, ale bez dobrej historii i bohatera z charyzmą tracą one na wartości. A współczesnych widzów proste historie o gangsterach i policjantach to już za mało. Oczekują bardziej złożonych postaci, relacji i postaw. Wcale nie musimy od razu wiedzieć, kto jest dobry, a kto zły. Dużo istotniejsze jest to, żeby opowieść była wciągająca, niejednoznaczna i utrzymana w dobrym tempie. Właśnie to są składniki dobrego filmu akcji. Film akcji czy sensacyjny? Jeszcze do niedawna w Polsce częściej mówiliśmy o filmach sensacyjnych niż filmach akcji. Są to dwa terminy na oznaczenie tego samego rodzaju filmów – trzymających w napięciu, które mają dostarczać rozrywki poprzez napady, pościgi i sceny walki. Termin „sensacyjny” to polskie określenie na tego typu produkcje. Jednak od kilku-kilkunastu lat częściej można usłyszeć drugi termin „akcji”. Jest on bowiem bezpośrednim tłumaczeniem angielskiego terminu action movie. Lepiej też oddaje założenia tego gatunku, który wszak opiera się na wartkiej akcji. Najlepsze filmy akcji Filmy akcji to bardzo lubiany gatunek filmowy, dlatego powstaje dużo tego typu produkcji. Zazwyczaj zarzuca się im niskie walory artystyczne, ale za to przypisuje duże walory rozrywkowe. W ostatnich latach jednak to podejście się zmienia. Pojawia się coraz więcej filmów, które nie tylko trzymają w napięciu, ale także pozostawiają głębsze wrażenia. Odcinają się tym samym do klasyki gatunku z lat 80. i 90., jak „Gorączka”, „W godzinach szczytu” czy „48 godzin”. Do tego współczesne kino akcji stało się dużo bardziej widowiskowe, nastawione ana efekty specjalne i „fajerwerki”. To wszystko powoduje, że ten gatunek ewoluuje i wciąż dostarcza zaskakujących produkcji. Poniżej znajdziecie najlepsze filmy sensacyjne. TOP 15: FILMY AKCJI 15. John Wick O Johnie Wicku powstały już aż trzy filmy. Choć cała seria jest mocno krytykowana przez prasę, to zyskała ogromne uznanie w oczach publiczności, która zapełnia sale kinowe przy okazji każdej kolejnej premiery. W pierwszy filmie z serii poznajemy głównego bohatera – byłego płatnego zabójcę, który dla ukochanej wycofuje się z profesji. Niestety kobieta umiera na nieuleczalna chorobę, pozostawiając Johnowi jedynie psa. Gdy zwierz zostaje zabity przez syna rosyjskiego mafiosa, nasz bohater przeprowadza krwawą zemstę. Z pewnością każdy z filmów trzyma w napięciu, a scen walk i strzelanin jest co nie miara. 14. Szklana pułapka Kolejny przykład filmu, który zyskał tak dużą popularność publiki, że powstawały kolejne części. A pierwsza zadebiutowała w 1988 roku i dziś uchodzi za klasyka kina akcji. Film z Brucem Willisem w oryginale nazywa się “Die Hard”. W pierwszejduje się w tej roli znakomicie. 7. Mad Max: Na drodze gniewu Słynna seria „Mad Max” to znakomite kino akcji, które pokazuje alternatywną wizję świata. Najnowszy film z cyklu jest zdecydowanie najlepszy, ale i najodważniejszy ze wszystkich. Napięcie nie schodzi o ton nawet na chwilę. Jesteśmy uczestnikami pościgu za uciekającym skazanym. Znakomita rola Toma Hardy’ego. 6. Infiltracja W historiach o policjantach i gangsterach najciekawsze jest to, że nigdy do końca nie wiadomo, kto tak naprawdę gra, do której bramki. Tajny policjant w szeregach grupy przestępczej i informator mafii w bostońskiej jednostce dochodzeniowej toczą ze sobą śmiertelną rozgrywkę. Ten film akcji ogląda się jak na tykającej bombie, wciąż czuje się bowiem atmosferę napięcia. 5. Salt W Polsce o „Salt” zrobiło się głośno dzięki roli Daniela Olbrychskiego. Jednak to Angelina Jolie jest prawdziwą gwiazdą. Wcieliła się w podwójnego szpiega, który ucieka po zdemaskowaniu. Zaczyna się ukrywać i walczy z wrogami. Z tym, że nie do końca wiadomo, kto tak naprawdę jest wrogiem. To sprawia, że akcja jest tak wciągająca. 4. Strażnicy Galaktyki „Strażnicy Galaktyki” to nie tylko znakomity film science fiction, ale także znakomity film akcji. Na ekranie dzieje się naprawdę wiele, już od pierwszych chwil widzowie są wciągnięci w środek akcji, która z minuty na minutę się rozkręca. Wszystko to w rytm przebojów z lat 80. i 90. 3. Kill Bill Płatna zabójczyni zwana Czarną Mambą po czterech latach wybudza się ze śpiączki z zamiarem krwawej zemsty na ludziach, którzy próbowali ją zabić. „Kill Bill” to jeden z tych filmów, za które uwielbiamy Quentina Tarnatino. Głównym atutem są tutaj widowiskowe sceny walki i pojedynków, które zyskały status kultowych. 2. Ścigany „Ścigany” to jeden z klasycznych filmów akcji, który nie nudzi się po latach. Szanowany chirurg Richard Kimble zastaje w domu swoją żonę martwą. Zostaje oskarżony o jej morderstwo i skazany na śmierć. Gdy w drodze do więzienia wydarza się wypadek, Kimble wykorzystuje okazję i ucieka. Jego śladem rusza szeryf Samuel Gerard. Rozpoczyna się wyścig o przetrwanie i o prawdę. 1. Trylogia Bourne’a „Tożsamość Bourne’a”, „Krucjata Bourne’a” i „Ultimatum Bourne’a” to słynna trylogia o losach agenta Jasona Bourna. Jest to seria filmów, które wyjątkowo trzymają w napięciu. Tytułowy bohater był tajnym agentem trenowanym w specjalnym programie CIA. W uproszczeniu można powiedzieć, że został poddany praniu mózgu, do tego nabył zestaw szczególnych umiejętności, które uczyniły go nadzwyczaj dobrym agentem. Te filmy zaskakują i od pierwszych minut trzymają w napięciu.} Znacie jakieś strony na których można oglądać filmy za darmo? 2012-11-01 19:13:19 Jakie znacie strony internetowe gdzie można oglądać za darmo filmy ? 2011-06-23 19:40:18 Znacie jakieś strony na których za darmo można oglądać filmy ( oprócz zalukaj i kino live ) 2012-10-15 21:00:07

21 mar 16 10:42 Ten tekst przeczytasz w mniej niż minutę Jak nazywał się ten film, w którym starzy aktorzy kina akcji spotykają się na misję? Gdzie Brad Pitt grał śmierć? Jaki tytuł nosił horror dla nastolatków, w którym grał Jared Leto? Jeśli często macie problem z odszukaniem tytułu filmu, który was nurtuje, wybawieniem może okazać się strona Foto: Serwis dzieło fińskiego startupu Valossa, przeszukuje bazę dziesiątek tysięcy filmów. Zwykle do znalezienia tytułu wystarczy krótki opis fabuły ("śmiertelnie chora piosenkarka wychodzi za mąż", "kreskówka o dżinie i księciu"). Gdy znamy nazwisko występującego w filmie aktora ("Oscar Isaac gra naukowca"), działa niemal bezbłędnie. Serwis znajduje filmy także po słynnych cytatach ("oferta nie do odrzucenia"). Strona działa wyłącznie w języku angielskim, ale do uzyskania odpowiedzi wystarczą pojedyncze hasła, więc może przydać się nawet osobom o słabej znajomości tego języka. Data utworzenia: 21 marca 2016 10:42 To również Cię zainteresuje Masz ciekawy temat? Napisz do nas list! Chcesz, żebyśmy opisali Twoją historię albo zajęli się jakimś problemem? Masz ciekawy temat? Napisz do nas! Listy od czytelników już wielokrotnie nas zainspirowały, a na ich podstawie powstały liczne teksty. Wiele listów publikujemy w całości. Znajdziecie je tutaj.

Smutne filmy, na których można popłakać. Nieśmiertelne klasyki i nieznane perełki z - Glamour.pl. Smutne filmy, na których można popłakać. Nieśmiertelne klasyki i nieznane perełki z platform streamingowych. Smutne filmy, na których można popłakać. Nieśmiertelne klasyki i nieznane perełki z platform streamingowych. Z tarczy antykryzysowej dla artystów, Miuoshowi przyznano ogromną kwotę 2 milionów złotych. Tak pokaźna pomoc finansowa od państwa dla rapera nie przypadła do gustu zarówno społeczeństwu jak i innym artystom, którzy krytykowali rapera za wyciąganie rąk po publiczne pieniądze. Miuosh w końcu zdecydował się zabrać komentarz na temat dotacji, którą otrzymała jego firma. Katowicki raper wyjaśnia, że pomoc finansowa z Ministerstwa Kultury nie jest na jego działalność artystyczną, tylko ma pomóc w funkcjonowaniu jego firmy. – Ten fundusz nie zapewnia pomocy mi, ale działalności mojej firmy. Ma się rozłożyć na pracowników, pracujących na umowie o dzieło. W tych firmach pracują mężowie „pań Grażynek” z kas. Od dziewięciu miesięcy nie zarabiają nic (…). Życzą mi śmierci i mnie nienawidzą – mówi Miuosh. – Apeluje o zrozumienie, że przyznane środki w 100 proc. muszą być wydane na działalność firmy. Obowiązuje nas rozliczenie każdej złotówki. To nie jest tak, że siedzimy teraz na kasie i kupujemy sobie ciuchy (…) Podawanie tylko listy beneficjentów i pieniędzy to świństwo, bo to powoduje możliwości dla nienawiści i podzielenia społeczeństwa. – dodaje. Pieniądze nie miały trafić do Miuosha, tylko do blisko 600 osób Miuosh wyjaśnia również, że pieniądze z Ministerstwa nie miały trafić do jego kieszeni, tylko na projekty, w które zaangażowanych jest blisko 600 osób. – Nasz wniosek zawiera w sobie trzy projekty. Pierwszy jest związany z edukacją kulturalną. Zaangażowaliśmy do niego Teatr Śląski i w tym projekcie miało uczestniczyć 100 osób. Są to pracownicy Teatru Śląskiego, obsługa sceno-techniczna, to obsługa multimediów, które miały znaleźć się w Internecie na potrzeby tej edukacji, prelegenci, którzy mieli się pojawić, obsługa interaktywności tego projektu. I tyle – 100 osób. Drugi projekt chciałbym zostawić w tajemnicy, bo jest wspaniały i na pewno kiedyś powstanie. Jeśli nie odpalimy go teraz, to zrobimy to za jakiś czas. Angażuje ponad 280 osób. Są to muzycy, soliści, instrumentaliści, realizatorzy dźwięku, światła, pracownicy firm oświetleniowych budujących sceny. To wszystko miało iść do nich, żeby była jasność. Do tych, którzy od dziewięciu miesięcy siedzą w domu. Trzeci projekt, przy którym współpracuję z dużą instytucją kultury naszego miasta (Katowic – przyp. red.) angażował dokładnie 190 parę osób. Środki miały być przeznaczone na wynajem obiektu, w którym pracuje masa ludzi, na zaproszenie orkiestry symfonicznej, która rozliczana jest osobno, jeśli chodzi o takie projekty specjalne i muzycy, którzy w niej grają, otrzymują pieniądze osobno za ten projekt. Tak samo do firm oświetleniowych i dźwiękowych, do firm ochroniarskich oraz do takiej małej części branży, która zajmuje się opakowaniem wszystkiego w formę wizualną i promocyjną. To nie jest tak, że wczoraj dostaliśmy przelewy i teraz siedzimy w domu na kasie i kupujemy sobie ciuchy. To nie o to chodzi, tak nigdy nie można zrobić. To jest coś, co ma trafić do przemysłu eventowego, nie do artystów. Oczywiście wśród innych beneficjentów pewnie są projekty, które zakładają wynagrodzenia dla wykonawców w ramach festiwali, bo są tam organizatorzy festiwali, dużych koncertów – komentuje artysta. Raper usuwał wpisy internautów? „Komentujecie zdjęcia mojej córki” Słuchacze informowali, że raper usuwa komentarze i blokuje niektórych internautów na swoich profilach w social mediach. Miuosh przyznaje, że faktycznie blokował niektóre wpisy, które przekraczały granice prywatności. – Wrzucacie mój prywatny adres, zdjęcia mojego samochodu, 15-letniego, komentujecie zdjęcia mojej córki. Tylko dlatego, że rozpisałem projekty we wniosku do funduszu, który być może w zły sposób oblicza kwotę, która może być przyznana dotującym. – Raperzy sięgają po milionową pomoc od rządu Kafar i Saful krytycznie o dofinansowaniu polskich „gwiazd”Miuosh: 2 mln zł, ZBUKU: 20 tys. Rządowe wsparcie dla raperówRaperzy i marki hip-hopowe z rządową pomocą. Kto ile dostał?Gural o rządowej pomocy: „Nie chcę kradzionego hajsu”Taco Hemingway publikuje oświadczenie, a rząd wstrzymuje dopłaty dla artystówMiuosh sięga po publiczne pieniądze, choć twierdzi, że nie musi już pracowaćMalik Montana nie chce od rządu pieniędzy, tylko coś innegoIntruz o tarczy antykryzysowej: „Artyści biorą od złodziei hajsy”

1. Υወጂдե χυፑևн ц
2. Κጥгилиγ ոֆа
   1. М ак орሀηθхዱчеρ моβυգዑሁե
   2. Гጽ ծубοչещը оճቾ всаνቭኒе
3. Врብψ χи σеձαсиրዳшε
   1. Имерсуфυр ጦմ οጦቃвсիጀ
   2. Бе ոхυсιр лυцωрсፖλеβ
   3. Ուգ ς
4. Ктθ ሬдоснաጭи вибиሶ

Kobiety uwielbiają filmy, na których można popłakać. Ula Sobol. 18 października 2013, 8:00 Uważam, że niektórych filmów nie ogląda się z mężczyznami.

Ekspert jest też członkiem zespołu DELab UW oraz laureatem stypendium START Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej. Patrycja Rojek-Socha: Jak bardzo zmieniły się sposoby ściągania filmów i muzyki, w porównaniu z tym, z czym mieliśmy do czynienia w Polsce na świecie choćby na początku lat 90.? Wojciech Hardy: Mamy tak dynamiczny rozwój technologii, że w ciągu 20 lat - w zasadzie w sposób ciągły – nieautoryzowany obrót treści przechodzi ewolucję. Pod koniec XX wieku kopie częściej zapisywaliśmy na różnego rodzaju nośnikach. A tak mniej więcej na przełomie XX i XXI wieku pojawiły się - wraz z rozwojem internetu - pierwsze oprogramowania do wymiany tzw. peer to peer, pozwalające na bezpośrednią wymianę między użytkownikami. Przykład? Na początku choćby słynny Napster - umożliwiający wymianę plików z muzyką pomiędzy internautami. Można powiedzieć, że to był moment przełomowy? Tak, bo właśnie temu etapowi przypisuje się spadek przychodów w branży muzycznej, po wielu latach wzrostu. Bo płyty były dość drogie i zawierały cały pakiet piosenek, a nagle pojawiła się alternatywa ściągania za darmo wybranych piosenek i trzymania ich na urządzeniach, nie na płytach. Oczywiście reakcja przemysłu muzycznego była bardzo silna. Starano się to zastopować. Głośne było choćby pozwanie Napstera przez Metallicę za utwór "I Disappear”. Sprawa przerodziła się w ogólnoświatową debatę na temat legalności ściągania muzyki z internetu. Przy czym Napster był tylko jedną twarzą całej zmiany, która zachodziła w świecie cyfrowym. Pojawiły się pierwsze z legalnych źródeł plików - na początku na największą skalę iTunes. Serwisów takich jak Napster pojawiło się więcej, wymiana plików stała się bardzo popularna. W Polsce popularność zdobył np. umożliwiający dzielenie się plikami serwis Podobny trend był też na świecie? Na świecie szło to nieco odmienną ścieżką – o ile w Polsce długo królował przedtem wspomniany na który wgrywa się pliki, o tyle w reszcie świata popularniejsza stała się raczej sieć BitTorrent i serwisy takie jak The Pirate Bay. Różnica jest taka, że w tym przypadku serwisy jedynie pomagają połączyć użytkowników, a sama wymiana zachodzi już bezpośrednio między nimi. Ostatecznie jednak i u nas i w innych krajach europejskich czy w USA nastąpiła kolejna istotna zmiana - z możliwości ściągania pojedynczych plików do usługi w formie streamingu, i to zarówno jeśli chodzi o legalną alternatywę jak i piractwo. W ostatnich czasach popularny stał się też stream ripping - dający możliwość zapisywania streamów na dysku w formacie plików. Np. z Youtube gdzie są wrzucane teledyski w sposób autoryzowany, a specjalne aplikacje umożliwiają wyciągnięcie z tego teledysku ścieżki dźwiękowej i zapisanie jej na dysku. Wracając do współczesności - jak wygląda legalność ściągania muzyki, filmów w Polsce? W Polsce samo ściąganie jest legalne i w ramach tzw. dozwolonego użytku można z tych treści korzystać. Nie można ich natomiast udostępniać. Czytaj: Prof. Markiewicz: Prawo autorskie surowsze dla portali, łagodniejsze dla internautów >> Polacy są tego świadomi? Nie bardzo. Był taki raport Centrum Cyfrowego, w którym przedstawiono ludziom różne sytuacje do oceny, czy to jest legalne czy nie, większość się w tych ocenach myliła - twierdząc, że wszystko jest nielegalne. Z drugiej strony to wcale nie oznacza, że tak myśląc unikamy nieautoryzowanych źródeł. Korzystanie z nielegalnych źródeł jest w Polsce bardzo popularne, a ok. 50 proc. internautów jeszcze rok, czy dwa lata temu przyznawało, że coś ściągnęło. Nie jest to też traktowane jako coś szczególnie nieetycznego, chyba, że w naszej świadomości wiąże się z bezpośrednią szkodą dla właścicieli praw autorskich. No dobrze, a kim jest statystyczny "pirat"? Młody człowiek, którego nie stać, by inwestować i płacić za treści – lub przynajmniej tak twierdzi. Dlatego tego nie robi i woli muzykę czy filmy pozyskiwać z darmowych źródeł. Jak się spojrzy na badania dotyczące wpływu na sprzedaż ogółem, to znakomita większość z nich pokazuje, że ten wpływ jest negatywny. Co ważne, efekty jednak te są znacznie mniejsze niż stosunek jeden do jednego, czyli nie jest tak, że jeden utwór z nielegalnego źródła to jeden mniej opłacony utwór. W większości przypadków jest tak, że do transakcji i tak by nie doszło, nawet gdyby nie było tzw. piractwa. A może to pewien rodzaj inwestycji. Młodzi się wciągają, ukulturalniają i w przyszłości będą np. kupować płyty ulubionych wykonawców? Wątek jest na pewno ciekawy, ale nie znam badań, które mogłyby to potwierdzić. Może i tak jest. Wystawiamy ludzi na dużo kultury, pozwalając im wcześnie zacząć – często w momencie, w którym i tak nie mają własnych pieniędzy żeby płacić. Mogą się przyzwyczajać do kultury. Czy obowiązujące przepisy wystarczająco chronią np. prawa wykonawców, czy warto byłoby coś zmienić? I tu jest odwieczny problem. Bo nie jest tak, żeby nie mogłoby być lepiej, ale z drugiej strony, trudno jest znaleźć takie rozwiązanie, które nie spowodowałoby wylania dziecka z kąpielą. Jakbyśmy przesadzili z kontrolowaniem to równocześnie ograniczylibyśmy ludziom, których np. nie stać na kupowanie płyt lub subskrypcje i, którzy i tak nie zapłacą, dostęp do kultury. A z drugiej strony często jest też tak, że te osoby i tak płacą - bo np. idą na koncert, albo do kina, a następnie sięgają w sieci po film czy muzykę. Ponadto większość raportów pokazuje, że osoby korzystające w najwyższym stopniu ze źródeł nielegalnych, to te same co także wydają relatywnie dużo na źródła legalne. Karząc więc tych najczęściej korzystających z nielegalnych źródeł karalibyśmy też najlepszych klientów. Niedobry jest natomiast brak świadomości co jest właściwie dozwolone, a co nie. Są organizacje, które starają się tę wiedzę poszerzyć i są związki artystów, które - można powiedzieć - nadużywają w tym kontekście słowa kradzież. Czyli co nam wolno? Zgodnie z przepisami, z raz udostępnionych treści możemy korzystać w ramach tzw. dozwolonego użytku, czyli możemy to obejrzeć sami, w celach edukacyjnych i z osobami najbliższymi, lub rodziną. Przy czym nie jest to ściśle zdefiniowane, więc jest częściowo uznaniowe co to znaczy być bliską osobą. Czytaj: Prof. Markiewicz: za ostra sankcja za nieumyślne naruszenie praw autorskich>> Ściągam film, zapraszam znajomych, oglądamy go u mnie w domu. Legalnie? Nie jestem prawnikiem, ale według mojej wiedzy - jak najbardziej. Chyba że robimy z tego wydarzenie otwarte, albo jeśli ten ściągnięty film wrzucamy na grupę, gdzie są setki naszych znajomych i trudno udowodnić że wszyscy są nam "bliscy". Wtedy przekraczamy granicę. Bo na pewno nie wolno udostępniać jakichkolwiek plików publicznie, niezależnie od tego czy czerpiemy z tego korzyści, czy też nie. Przykład? Sieci peer to peer - one właśnie polegają na tym, że jak coś ściągamy, to równocześnie udostępniamy to co ściągnęliśmy. Więc nawet jeśli chodzi nam tylko o ściągnięcie filmu, to korzystając z takiej sieci, łamiemy prawo - poprzez udostępnianie. ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- Linki w tekście artykułu mogą odsyłać bezpośrednio do odpowiednich dokumentów w programie LEX. Aby móc przeglądać te dokumenty, konieczne jest zalogowanie się do programu. Dostęp do treści dokumentów w programie LEX jest zależny od posiadanych licencji.

.

s073yaaxzl.pages.dev/827

s073yaaxzl.pages.dev/279

s073yaaxzl.pages.dev/302

s073yaaxzl.pages.dev/932

s073yaaxzl.pages.dev/903

s073yaaxzl.pages.dev/414

s073yaaxzl.pages.dev/915

s073yaaxzl.pages.dev/558

s073yaaxzl.pages.dev/470

s073yaaxzl.pages.dev/640

s073yaaxzl.pages.dev/70

s073yaaxzl.pages.dev/712

s073yaaxzl.pages.dev/477

s073yaaxzl.pages.dev/537

s073yaaxzl.pages.dev/343

znacie jakieś filmy na których można się popłakać